در باره? وجه تسمیه? تهران اختلاف نظر زیادی وجود دارد که تعدادی از آن نظرات در اینجا آمده است:
- پارهای از پژوهشگران «ران» را پسوندی به معنای دامنه گرفتهاند و شمیران و تهران را بالادست و پاییندست خواندهاند.
- برخی دیگر تهران را تغییر شکل یافته? «تهرام» به معنای منطقه? گرمسیر دانستهاند، در مقابل شمیرام یا شمیران که منطقه سردسیر است.
- و همچنین عدّهای بر این باورند که سراسر دشت پهناوری که امروز تهران بزرگ خوانده میشود در میان کوههای اطراف، گود به نظر میرسید و بدین سبب «ته ران» نام گرفت.[32]
- البته با توجه به توسعه? تهران در سالهای متمادی پس از شهر "ری" مشهور، و اینکه تهران محلی بوده است نزدیک به ری و در "ته" یا آخر آن، ممکن است واژه? تهران تغییر یافته? عبارت "ته ری ان" باشد. (یعنی محلی که در ته ری قرار دارد) و الف و نون مرسوم در نام بسیاری از شهرهای ایران کمکم به این نام هم چسبیده و به مرور اصلاح شده و به صورت "تهران" در آمده است.
- روستایی که پیشدرآمد شهر تهران بودهاست، پیش از اسلام نیز وجود داشته، امّا پس از اسلام کمکم نام آن معرّب گردیده و از تهران به طهران تبدیل شدهاست. امّا جغرافیدانان معروف آن روزگار نیز به املای تهران اشاره نمودهاند. همزمان با جنبش مشروطه، که تغییرات زیادی در ادبیّات و نگارش زبان فارسی به وجود آمد، رفتهرفته املای تهران رواج یافت و پس از تأسیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و تأکید آن بر املای تهران، املای دیگر (طهران) کاملاً منسوخ شد.[16]
- اعتماد السلطنه در مرآت البلدان درباره وجه تسمیه تهران چنین آوردهاست: " چون اهل آنجا (تهران) در وقتی که دشمن برای آنها به هم میرسید در زیر زمین پنهان میشدند، از این جهت به این اسم موسوم شدهاست که به " ته ران" یعنی زیر زمین می رفتهاند".[35]
نام برخی کویها و محلات تهران منسوب به خانوارهای رؤسای ایلهایی است که در زمان آقامحمدخان و فتحعلی شاه در پایتخت جدید اسکان داده شدند؛ مانند کوچه شیرازیها و کوچه افشارها در قلب محله چال میدان، کوچه دیگری منسوب به افشارها در شمال محله سنگلج؛ دیگر محله عربها در گوشه شمال غربی محله عودلاجان؛ و نیز کوچه و حمام قراقانیها در محله چال میدان؛ کوچه شام بیاتیها در شمال عودلاجان؛ کوچه خدابندهلو در غرب عودلاجان؛ محله باجمانلوها در شمال غرب محله سنگلج؛ تکیه و محله قمیها در محله سنگلج که همگی در محلههای خوب و به اصطلاح سرآب اسکان یافتهاند